De taxi kwam me keurig op tijd ophalen en bracht me naar het vliegveld. Het was er niet druk en ik kon meteen inchecken en door de controles heen. Het vliegveld van Kathmandu is niet echt groot en de enkele winkeltjes daar heb je ook zo gezien. Dan maar een paar uur mensen kijken.....je moet toch wat! Ik ban opgewonden om weer naar huis te gaan, maar ook wat gespannen. Ik heb maar anderhalf uur overstaptijd in Istanbul. Als ik dat maar red! Ik moet er niet aan denken om nog een nacht daar door te brengen. Ik wil naar huis!!!!

Het vliegtuig vertrok ruim 20 minuten te laat vanuit Kathmandu. Nu maar hopen dat we de wind mee hebben. De vlucht van 8 uur verliep verder wel goed. Wat turbulentie maar niet echt naar en tot boven Istanbul zag het er hoopvol uit maar.....waarom gaan we niet landen? Weer een rondje, weer stijgen, weer dalen, weer een rondje, dalen, weer stijgen.....inmiddels werd het later en later en uiteindelijk bleef er nog 10 minuten overstaptijd over.....dat haal ik nooit!!!!

Rennen, klotsende oksels, kurk droge strot, vragen, verder rennen, vragen, nog verder rennen, door de controle, weer rennen, gate 105 in zicht maar ik moet naar gate 309, alles op alles en.....nog net op tijd kan ik in de bus springen die me naar het vliegtuig brengt. Ze hebben op me gewacht!!!!

In het vliegtuig ga ik bijna van mijn houtje van de spanning en van de inspanning. Gelukkig zit ik aan het raampje en geeft het glas wat verkoeling. In Brussel duurt het lang voordat ik door de paspoortcontrole ben. Gelukkig ligt mijn rugzak al op de band en een paar minuten later kan ik Jasper en Evi omhelzen. Wat heerlijk om ze weer te zien! Wat voelt het fijn om ze een hele dikke knuffel te geven!

Onderweg is het rustig in het verkeer, we hebben lekker alle tijd om bij te kletsen. En dan sta ik in mijn tuin. Het is helder en fris koud. Het bos geurt, de katjes komen aanrennen, er staan bloemen op tafel. Ik ben weer thuis!!! Ik ben intens gelukkig.