Vandaag stond er een bezoek aan Pharping monastrie, Dakshinkali tempel en de Mother tempel op het programma. Om daar te komen moesten we eerst met de local bus naar het busstation in Thamel, ongeveer een half uurtje rijden. De local bus is een belevenis. Alles rammelt en kraakt, van de zittingen en de rugleuningen is niet veel meer over dan de kale planken en....met een beetje duwen en proppen kunnen er zeker 50 mensen in daar waar er bij ons max 20 in mogen. Geiten, balen met graan, manden met groenten en fruit gaan op het dak. Om in de bus te komen wring je je met heel je lijf naar voren en pers je jezelf daar de ingang. Als je wat lenig bent dan kun je ook door het raam klimmen. Na de rit moesten we overstappen naar een grotere bus en groter betekent dan dat er bij ons zo'n 30 mensen in kunnen en hier is het met 70 nog niet vol. De chauffeurs zijn gemiddeld 18 of 19 jaar en zijn vooral druk met hun telefoon en met de claxon. Al hotsend klotsend en botsend kwamen we na ongeveer anderhalf uur aan. Zoals je instapt stap je ook uit. Iedereen dringt en duwt totdat je weer buiten staat en daar wordt je dan weer geplet door iedereen die als eerste de bus in wil. Maar....de monastrie en de tempels waren de reis waard. En de lunch in een klein local restaurant was prima. We werden verwend met een overheerlijk bord Dal bath, rijst met groenten, curry en een schaaltje soep. Weer een dag vol indrukken. De avond met een groepje vrijwilligers gezellig etend en drinkend doorgebracht in Thamel en Net op tijd thuis want om 22.00 gaat de deur op slot en het licht uit.